Gras; vriend of vijand?

Het is altijd een prachtig en vredig gezicht; paarden die heerlijk staan te grazen in een grote groene weide. Iedereen kent wel het beeld van een ouder of schraler paardje, wat aan het eind van de winter enorm opknapt als hij weer lekker op de wei kan. Tegelijkertijd lees je tegenwoordig veel berichten over dat gras ongezond en zelfs gevaarlijk zou zijn voor paarden. Hoe zit dit?
 
Gras is enorm voedzaam voor paarden, het bevat heel veel goede stoffen, zoals eiwitten, en bepaalde vitamines (zoals C en E), en heeft over het algemeen een hoge energiewaarde. Vooral het voorjaarsgras is rijk, dit bevat vaak meer eiwitten en suiker dan het gras later in het seizoen. Daardoor is het uitstekend geschikt voor hoogdrachtige en zogende merries die er in het voorjaar veel baat bij hebben. 
 
Maar hoe gezond is gras voor onze paarden? In principe is gras gezond, maar in veel gevallen is het te rijk, en dan kan te veel gras voor problemen zorgen.
 
Voor alle paarden geldt dat weidegang in het voorjaar langzaam opgebouwd moet worden. Begin met een uurtje, en doe daar om de paar dagen een half uurtje bij. Als je dit te snel opbouwt, kan de stofwisseling van het paard zich niet snel genoeg aanpassen aan deze grote rantsoenverandering, en kan diarree of (gas)koliek het gevolg zijn. Wanneer je paard dunnere mest krijgt tijdens de opbouw en/of een bolle, opgeblazen buik heeft als hij van de wei af komt, dan is dit een teken dat de omschakeling niet soepel verloopt, en is het het beste om de weidegang nog te beperken. 
 
Voor te dikke paarden geldt dat je zeer voorzichtig en terughoudend moet zijn met weidegang. Voor hele sobere paarden kan weidegang leiden tot vervetting en tot Insuline Resistentie. Houdt zijn Body Condition Score goed in de gaten, en pas de hoeveelheid weidegang aan indien nodig.
 
Voor paarden die al Insuline Resistent zijn, geldt een nog grotere waarschuwing. Hierbij is het belangrijk om geen weidegang te geven zolang er symptomen van IR bestaan. Concreet betekent dit, dat je een paard geen weidegang geeft als hij hoefbevangen is, of recent hoefbevangen geweest is. Ook niet als hij ooit eens hoefbevangen geweest is, en op dit moment last heeft van overgewicht en/of een harde manenkam. 
Wanneer je deze paarden toch weidegang geeft, loop je een sterk verhoogd risico op hoefbevangenheid. 
 
Als je dit hebt gelezen denk je misschien dat het beter is om paarden helemaal niet op de wei te zetten. Toch kan weidegang heel belangrijk en heel waardevol zijn voor veel paarden. Warmbloeden en volbloeden kunnen er vaak veel beter tegen dan sobere rassen, en juist de paarden met een hogere energiebehoefte doen het vaak heel goed op gras. Gras kan echt een opkikker zijn voor een ouder paard wat moeite heeft om op gewicht te blijven, jonge paarden die verhoogde behoefte hebben aan energie en eiwitten omdat ze in de groei zijn, maar ook voor sportpaarden of voor recreatiepaarden die van een ras of type zijn met een hoge energiebehoefte. Deze paarden zullen over het algemeen ook niet veel te dik worden door weidegang, en deze paarden zijn soms juist in de winter wat moeilijker op gewicht te houden op alleen hooi. 
 
Conclusie
Gras is in principe gezond, maar wel rijk aan energie en eiwit. Het is dus gezond voor paarden die veel energie en eiwit nodig hebben, en geen stofwisselingsproblemen hebben. 
Voor sobere paarden is veel weidegang vaak te veel van het goede, waardoor juist problemen kunnen ontstaan. Bij deze paarden is beperkte weidegang aan te raden. 
Bij paarden die gevoelig zijn voor koliek is het vooral heel belangrijk om heel rustig op te bouwen.
Bij paarden die te dik zijn, oppassen met weidegang.
Bij paarden die hoefbevangen zijn, geen weidegang. 
LET OP: geen weidegang betekent niet dat het paard niet naar buiten kan! Een grote paddock is voor sobere paarden ideaal, zodat ze wel voldoende bewegingsruimte hebben op de momenten dat ze niet op de wei staan. Ook kan een goed graasmasker heel fijn werken bij sobere paarden, om de hoeveelheid gras die ze eten terwijl ze op de wei staan, te beperken.