Selenium is een van de zogenaamde sporenelementen, dat zijn een soort mineralen waar maar hele kleine hoeveelheden van nodig zijn. Maar dat maakt selenium niet minder belangrijk! Serieuze problemen zijn geassocieerd met een tekort, zoals:

• pijnlijke spieren

• verminderde prestatie

• verminderd uithoudingsvermogen

• verminderde werking immuunsysteem

• bloedarmoede

In West-Europa zit over het algemeen heel weinig selenium in de bodem, hierdoor zit er gewoonlijk ook heel weinig selenium in ons gras en in ons hooi. Gemiddeld bevat hooi in Nederland, 65 mcg selenium per kg Droge Stof (DS)(bron: BLGG). Wanneer een paard van 500 kg vrijwel onbeperkt hooi eet, zal hij zo'n 10 kg aan DS opnemen. Hiermee krijgt hij dan 650 mcg (=0,65 mg) selenium binnen. De absolute minimale hoeveelheid die nodig is voor een paard van 500 kg wat geen arbeid verricht, om normale gezondheid te behouden is 1 mg per dag. Beter is om een wat ruimere hoeveelheid te geven, zeker als het paard arbeid verricht. 1,5 - 2 mg per dag is een prima uitgangspunt (in totaal, inclusief het hooi/gras). Seleniumtekort kan worden aangetoond in het bloed, en is een veelvoorkomend verschijnsel bij paarden die enkel hooi of gras eten en geen aanvulling krijgen. Ook paarden die minder dan de aanbevolen hoeveelheid krachtvoer krijgen, hebben vaak een tekort.
Wanneer je je hooi laat analyseren, laat dus altijd het gehalte aan selenium ook bepalen (dit zit niet in alle standaard testen, vraag dit dus vantevoren goed na!).

Toxiteit
selenium is een veelbesproken sporenelement, omdat er ook een relatief lage grens is voor toxiteit en er dus ook bij chronische overdosering problemen kunnen ontstaan. Bij een dagelijkse inname van meer dan 10x de aanbevolen hoeveelheid kunnen problemen ontstaan. Laat bij twijfel je hooi analyseren en/of het bloed van je paard onderzoeken, en geef niet meerdere hooggedoseerde supplementen tegelijkertijd.   
 

De meeste mensen zullen bij dit onderwerp als eerste denken aan 'te veel' , en aan het gevaar van te veel eiwitten. Vroeger kregen eiwitten de schuld van veel dingen, zoals hoefbevangenheid. Inmiddels weten we wel dat eiwitten er niks mee te maken hebben, maar nog steeds merk ik dat er een soort angst heerst voor eiwitten.

Ik denk bij het onderwerp eiwitten als eerste aan 'te weinig'. En dan wel te weinig hoogwaardige eiwitten. Er is de laatste tijd een trend van steeds grover, stengeliger hooi. Stengelig moet hooi inderdaad altijd zijn, maar grof hooi is zeker niet voor elk paard beter. Grof hooi heeft over het algemeen een hele lage energiewaarde, en ook hele lage gehaltes aan eiwitten en mineralen en sporenelementen. Qua energiewaarde ideaal voor sobere dieren, maar je moet dan dus heel goed opletten dat je paard wel genoeg eiwitten krijgt. Veel analyses van grof hooi laten een (veel) te laag eiwitgehalte zien. Eiwitten zijn de bouwstenen van het lichaam en hebben een zeer belangrijke functie. Ze zijn belangrijk in het herstel, en ook in de groei en ontwikkeling van spieren. Ook zijn eiwitten belangrijk voor het optimaal functioneren van b.v. het immuunsysteem. Een tekort aan eiwitten is dus een serieus probleem. Zoals mijn dierenarts het mooi verwoordde: 'Er lopen meer paarden rond met problemen door een tekort aan eiwitten dan door een teveel aan eiwitten.'

Hoe zit dat met eiwitten?
Aminozuren zijn de bouwstenen van eiwitten. Stel de aminozuren zijn een soort legoblokjes, en elk aminozuur heeft een andere kleur. Als je van elke kleur een blokje hebt, kun je iets bouwen. Stel, je hebt wel heel veel groene blokjes maar de rode zijn op dan kun je niks meer bouwen en kun je dus te maken hebben met een tekort, zelfs als je van andere kleuren nog heel veel hebt. Die andere kleuren zijn dan allemaal onbruikbaar, en moeten door het lichaam worden afgevoerd. Het is dus zaak om sowieso de kleur die meestal als eerste op is, aan te vullen. Dit is lysine. En in sommige gevallen moeten alle kleuren aangevuld worden.

Krijgt jouw paard genoeg eiwitten?
Krijgt jouw paard grof hooi te eten, en heeft hij een schrale bovenlijn? Dan is de kans groot dat hij een eiwit-tekort heeft. Een paard wat arbeid verricht, of ziek is, heeft een hogere eiwitbehoefte. Ook een jonger paard heeft een verhoogde eiwitbehoefte, en een ouder paard ook omdat bij een ouder paard de eiwitvertering vaak minder efficiënt verloopt. Hooianalyse geeft zekerheid.